Tekstil, hazır giyim ve moda endüstrisi her yıl milyonlarca parça giyilebilir eşya üretiyor.

Üretilen her bir parça fiziksel ve online mağazalarda satışa sunulup, alıcılarına kendilerini ifade edebilecekleri tasarımlar sunuyor.

 

İnsan doğasına ait üç gerçeği paylaşmak isteriz:

​

1. Dikkati tetikleyen şey ilgidir, ilgi beğenmeyle ilgilidir. Beğenilmek, içimizdeki çocuğu (egoyu) mutlu eder.

Herkes mutlu olmak ister.

​

2. Beynin uyarılma isteği süreklidir. Beyin uyarılmazsa sıkılır ve sıkılmak istemez. Bu nedenle “Aynı kötüdür.” Değişim iyidir. Değişim yenilenmektir. Sevdiğimiz bir şarkıyı bile onlarca kez dinledikten sonra sıkılırız. Ara verip onu özlemek isteriz. Ya da cover’larını dinleyip aynı tadı farklı şekilde algılamak isteriz.

​

3. Her insanın hayatında evreleri olur. Her evre başka bir mod ile gelir. Dolayısıyla, bir insan aslında bir milyon insandır. Zevkleri ve alışkanları değişir. Değişen bu ruh halini ise dışarıya yansıtmak ister. Kendini, kendi hikayesini dışarıya anlatmak ve dışarının hikayelerini dinlemek ister. 

 

Moda endüstrisinin çalışma prensibi de bu üç gerçeği temel alır.

Reklamlarda kullanılan modeller, reklam seyircisine “Bu kıyafetleri, bu markayı kullanırsan buradaki model gibi görünürsün.” mesajını verir.

 

Biliyoruz ki;

Bizi biz yapan şeyler değerlerimiz, karakterimiz ve ilgilerimizdir.

Giyinme şeklimizde bunu dışarıya yansıtmanın önemli yollarından biridir.

Dışarıya verdiğimiz ilk mesajdır. Konuşmadan konuşmaktır. Yaratmak istediğimiz algıdır.

Hızlı- Moda'nın öncüsü olan dev şirketler, insanların vicdanını bir nebze rahatlatıp alışverişe devam etmeleri için eski kıyafetlerini bağışlayabilecekleri ve karşılığında indirim alabilecekleri geri dönüşüm projeleri yapıyor.

 

Bağışlanan kıyafetlerin ise sadece %10’u geri dönüştürülürken, geri kalanını ise Hindistan, Bangladeş gibi üçüncü dünya ülkelerine satılıyor. Burdada satılmayan ürünler ise yakılıp, yok edilip su ve hava kirliliği gibi ciddi çevresel sorunlarının katlanarak büyümesine neden oluyor. Aynı şekilde yine üçüncü dünya ülkelerinde ucuz üretimlerine merdiven altında devam edip kar marjlarını akıl almaz şekilde yüksek tutuyorlar. Çünkü onlar için çalışanların bir değeri yok. Çünkü çevresel sorunlar geleceğin insanlarının problemi.